Goofy


Waflo! Ik waf Goofy!

Van mijn jeugd, toen ik nog pup was en alle zes jaren daarna kan ik me echt nog wel van alles herinneren. Ik woonde bij mensen en moest mijn huis en mand en etensbak en alles delen met een ander hondje. En dat vond ik zelf niet zo'n goed plan en volgens mij vond ik dat andere hondje ook nog eens bloedirritant. Met wat grommen en happen liet ik dat wel blijken, maar de mensen bij wie ik was snapten mij niet en dus deden ze heel onaardig tegen mij. Op een dag dacht ik dat ik ze eindelijk eens voor mij alleen had en dat we samen gingen wandelen ofzo, maar ze brachten me weg naar een soort gevangenis waar ik achter tralies werd gezet. Dat waf niet leuk, maar ik waf eigenlijk blij dat ik van die mensen af waf.
De mensen die mij daar eten gaven en twee keer per dag uitlieten maakten ook foto's van mij. Die gingen ze daarna op het internet zetten, met de informatie die ze van mijn vorige baasje hadden gekregen. Bijvoorbeeld dat ik gedragsproblemen had, niet bij kinderen onder de 12 zou kunnen wonen en uitgelaten moest worden met een muilkorf omdat ik alle honden aan zou vallen. Dat er een ervaren hondenbaas nodig waf om mij in het gareel te krijgen en te houden.

Er kwamen dan ook niet zo heel veel mensen naar mij kijken in die gevangenis, alleen de mensen die mij eten gaven en uitlieten......
.....tot er plotseling een menspersoon bij mijn cel kwam en mij er uithaalde en ik er eigenlijk vanuit ging dat het weer eens om een plasrondje met een vrijwilliger ging. Na afloop van het rondje lopen werd ik dan ook terug gebracht naar mijn cel waar ik weer een week opgesloten zat. Ik wist toen nog niet dat er gesprekken over mij gevoerd werden en dat het asiel mij niet mee wilde geven aan deze vreemde meneer, omdat het asiel vond dat een gedragsdeskunige naar mij moest kijken. Die nam mij mee naar buiten, met de hond waar ik een enorme hekel aan had. Toen die boxer ook nog eens aan het zelfde paaltje wilde snuffelen als ik, gromde ik naar hem. En toen waf ik officieel een hele gevaarlijke hond.
Ik waf dan ook helemaal verbaafd toen datzelfde menspersoon mij weer voor een extra wandeling op kwam halen. Maar ik waf nog veel verbaafder toen ik niet meer terug ging achter de tralies: ik mocht achterin een auto springen en daarna reden we samen weg, dat waf echt heel raar en ik waf er ook helemaal stil van.

Bij een grote winkel moest ik een tuigje aanpassen en werd mijn halsband afgedaan. Ik heb daarna ook nooit meer een halsband omgehad! Nadat we nog een rondje gewandeld hadden, gingen we naar een huis wat nog wel rook naar een ander hondje, en de man die blijkbaar nu mijn baas waf, vertelde me dat ik misschien Max rook. Ik snuffelde het hele huis door en sloeg geen hoekje over. Er lag al speelgoed voor me en ik had een mooie mand, die ik eigenlijk meer op een mensenfeauteuill vond lijken. Hij lag wel lekker. Het was rustig in huis en ik kreeg een bak met brokken en een bak met water. En de baas was ook heel rustig tegen mij. En buiten waren er allemaal luchtjes die ik niet herkende. En het was eigenlijk allemaal heel spannend en druk en eng. Toen het avond was probeerde ik te gaan slapen, maar het was me allemaal te veel geworden. Ik kotste al mijn eten er uit en dat luchtte een beetje op.

De baas was niet eens boos toen hij het de volgende ochtend vond, terwijl ik het echt in een lastig hoekje had gedaan, in de hoop dat hij het niet zou zien. Hij zag het en gaf me gewoon een klein beetje brokken en na een rondje door de wijk, moest ik weer de auto in. We gingen naar het strand! Dat waf leuk!

Maar het waf ook raar.

Toen ik eenmaal een stuk op het strand had gelopen, gewoon zonder muilkorf ofzo, maakte de baas me ook nog eens los van de lijn. Ik mocht gewoon vrij rondlopen en rennen! Zo gaaf! Ik wilde de baas niet teleurstellen en ik deed dan ook gewoon alles zonder dat ik me opgefokt voelde door het gedrag van mijn vorige baas. Ik snuffelde overal en toen er een ander hondje op me af kwam hebben we samen even gespeeld. Toen ik echt heel moe van al het rennen was gingen we terug naar de auto, maar halvewege stond de baas stil en hij stond te huilen. Ik snapte dat hij terug moest denken aan Max en Stip, en ik wist eigenlijk niet wat ik moest doen om hem te troosten, dus sprong ik maar tegen hem op en probeerde ik zijn tranen te drogen met mijn tong. Hij deed daarna iets met zijn handen wat al heel lang niemand gedaan had: hij aaide en knuffelde me. Dat vond ik best eng, maar ik merkte dat hij het goed bedoelde.
Na die dag begon ik te begrijpen dat de baas had gezegd dat we voortaan alles samen deden, want ik ging altijd overal mee naar toe. In de auto was de kofferbak mijn vaste plek en alleen als het echt niet anders kan, dan blijf ik thuis. Ik mag immers niet naar binnen in een ziekenhuis of een supermarkt. Maar in dat geval blijf ik lekker relaxed alleen thuis en dat is prima, lekker even slapen zonder dat ik daarbij word afgeleid door de baas. Wat mij ook afleid, is als de baas enge of nare dromen heeft. Die heeft hij wel eens en dat vind ik naar en raar en vervelend en dan maak ik hem wakker, zoals een volleerd sociale hulphond dat zou doen, alleen doe ik dat uit mezelf.
En omdat ik dat zo goed doe, heb ik nu ook een mooie badge en een oranje hulphondtuigje zodat ik de baas niet meer alleen hoef te laten. Want naarmate ik langer bij de baas ben, hoe meer ik snap dat ik echt heel veilig bij hem ben. En bij vrouwtje, en bij puppymens, want inmiddels zijn we niet meer met ons tweetjes, maar met z'n vieren en dat bevalt me heel goed. Door mijn badge en mijn tuigje was ik dan ook getuige bij het huwelijk, al moest iemand anders de handtekening voor mij zetten, want dat kan ik niet omdat ik geen duimen heb waarmee ik een pen kan vasthouden.
  Het gaat zelfs zo goed met me, dat na zes jaar mijn vacht plotseling begon te groeien. De Jack-Russelvacht die ik eerst had, heeft inmiddels plaats gemaakt voor een woeste krullenvacht!
Sommige mensen vragen of ik een Ierse Wolfshond ben, maar dat ben ik niet. Ik ben een Canis Lupus Familiaris, oftewel een Podengo Português! Met trots kan ik dus zeggen dat ik behoor tot het enige hondenras wat NIET afstamt van de wolf, maar van de jakhals! Jaf! Ik waf dus een echte jachthond. Jachtpodenco bedoel ik. En als ik wat vang, dan breng ik het levend naar de baas, zonder mijn prooi te verwonden. Een jonge vos, een hert en zelfs een blauwe parkiet heb ik al gevangen!
Het heeft wel even geduurd voor ik mijn baas, mijn vrouwtje en puppymens vertrouwde, voor ze me mochten knuffelen, maar je kunt aan mijn staart en mijn hele houding zien dat ik het echt naar mijn zin heb. Een veilig huis, aandacht, van die dingen op wielen die mij overal naartoe brengen, brokjes, snoepjes, ballen, een speciaal tuigje en ik heb ook zo'n zelfde kikker als mijn grote zus Max had! En na een stukje rijden, als ik thuis kom, dan is er altijd een rood puntje waar ik blaffend achteraan ren. Dat is ook de enige keer dat ik blaf, want ik mompel en piep meestal als ik iets duidelijk wil maken!  
Ohja, met het vangen van konijnen gaat het nog niet zo als ik graag zou willen, maar misschien...
ooit...
door deze pagina te bezoeken gaat U accoord met de disclaimer